نوش

این بار می‏خواهم دست‏نوشته‏هایی از خودم بگذارم. نوشته‏ای به مناسبت اربعین شهادت امام حسین (ع).

من آن زمان نبودم ولی آن طور که در کتاب ها خوانده ام فهمیده ام که امام حسین(ع) و یاران باوفایش در میدان نبرد شجاعانه جنگیدند و به شهادت رسیدند. می‏گویند امام حسین(ع) و یارانش و بچّه ها بسیار تشنه بودند. حضرت ابوالفاضل(ع) رفتند تا برای آن تشنگان آب بیاورد. وقتی به آب رسیدند خواستند آب بخورند ولی وقتی به یاد آن تشنگان افتادند آب را نخوردند و مشک خود را از آب پر کردند و به سوی خیمه ها حرکت کردند که دشمنان رسیدند. آن دشمنان بزدل دستان آن حضرت را قطع کردند. امّا حضرت نا امید نشدند و مشک را به دندان گرفتند. امّا باز هم دشمنان دست برنداشتند و این بار دیگر حضرت را به شهادت رساندند و مشک را سوراخ کردند.

ما درسهایی که باید از این قیام خونین بگیریم، درس آزادگی و شجاعت است و اینکه هیچ وقت زیر بار حکومتی فاسد و ظالم نرویم و اگر لازم شد به قیام به پا خیزیم. مانند قیام امام خمینی در مقابل رژیم فاسد شاه که انقلاب پیروز شد.

از دیگر درسهایی که ما باید بگیریم این است که هیچ وقت نا امید نشویم، مگر وقتی از هزاران لشکریان امام حسین(ع) فقط 72 تن از آن ها باقی ماند امام تسلیم شدند؟ مگر وقتی در روز نهم و دهم محرم آب را بر روی یاران امام حسین(ع)بستند نا امید شدند؟ مگر وقتی دشمن از روی ترس دستان حضرت ابوافاضل(ع) را قطع کردند حضرت مشک را انداختند و تشلیم شدند؟ نه هرگز! آن ها با تمام امید و شجاعت جلوی دشمن را با جان خود گرفتند.

پس ما هم با این که سال ها از این ماجرا می‏گذرد برای زنده نگه داشتن نام و یاد و خاطره ی آن ها و همین طور زنده نگه داشتن اسلام باید برای آن ها عزاداری کنیم و راه آنها را ادامه دهیم تا دل آن ها از ما خشنود باشد.